Nere urak

Urak , menditik jeisten doanean , bere bideak bilatu ohi ditu itsasorazteko .

Nik argi dut nere urak non itsasoratu nahi duten .

Aspaldiko eskutitz bat :

"Perfektua zinela uste nuen, irribartsu eta irribarreak oparitzen beti baina behin oihu egin zenidan eta negar egin nuen. INPERFEKTUA zinen... eta zutaz maitemindu nintzen.

Zuretzako poema hori. Polita, ezta?

Ez nizun maite zaitut eta punto esan nahi. Maitasuna ez baitzait puntu eta apartez gustatzen. Txarra naizelako maitasuna deklinatzen. Maite zaitut esan behar delako, edo maite zintudan igual, edo maiteko zaitut bestela, per secula seculorum. Eta ez. Zerbait abstraktuagoa da,

handiagoa, ezta?

Ibaiak maite ditut nik. Eta txokolatea. Almendrekin. Baina uholdeak daudenean, han, Hegoameriketan-eta jende asko hiltzen denean, edo hemen, eta nire Corsa gorria urak eramaten duenean, ez zaizkit ibaiak gustatzen. Orduan gorroto ditut ibaiak. Ze ibaiak orduan marroiak dira, eta niri ibaiak urdinak gustatzen zaizkit. Edo berdeak bestela. Eta txokolatea... txokolatea jaten asko gozatzen dut nik, munduko plazerrik...bueno ez, baina asko gozatzen dut txokolatea jaten. Baina gero ispiluan nire triparen perfilari begira egoten naiz. Eta orduan gaiztoa da txokolatea. Almendrekin ere bai.

Baina zu... txokolateari bezala kentzen dizut papera zuri. Poliki. Ingurura begiratuz inork ez lapurtzeko. Baina zuk txokolateak baino paper gehiago izaten duzu kentzeko, eta niri gustatu egiten zait papera kentzea. Polita da. Eta gero txokolatea bezala miazkatzen zaitut, poliki, ez gastatzeko.Eta ondo dago ze zu txokolatea baino handiagoa zara. Eta ez zara urtzen. Bueno, batzutan bai. Baina txokolateak ez nau gero ni miazkatzen. Jo, ze lotsa. Baina zuk esaten duzu nik ez daukadala txokolate gusturik. Ni marrubia naiz. Bai, gorri gorria. Eta gozoa. Baina leku batzuetako zaporea zailagoa da sumatzen eta gehiago miazkatu behar dira leku horiek. Hala esan zenidan. Poliki miazkatu behar direla leku horiek, mihi puntarekin. Eta gero bueltak emanez, zurrunbiloak marraztuz. Eta gero ezpainekin estutuz... Eta urtu da marrubia. Baina zu ez. Zuk beti daukazu gehiago niretzat, ezta? Ibaiak bezala, ibai urdinak bezala. Poliki hasten zara, xuabe...baina orduan nire urlasterra erreka bilakatzen da eta zure erreka ibai eta ibaia itsaso. Eta biok bainatzen gara eta marrubi eta txokolatez betetzen dugu itsasoa. Eta onena da...barkatu baina hala da, ni berriz bihur naitekeela urlaster. Zu ez, jiji, badakit... Jo baina zu txokolatea zara!

Bueno ba hori, zu txokolatea eta ibaiak bezalakoa zarela baina bainarik gabe. Perfektua zara ez didazulako “munduan ezer baino gehiago maite zaitut” esaten. Ez, zuk “maite zaitut, ia ogia beste” esaten didazu. Eta hori ona da, txokolatea (almendrekin) edo ibaiak (urdinak. Edo berdeak bestela) baino gehiago.

Eta hau irakurtzen duzunean esango didazu: “hi flipa flipa inda hao!”. Baina nik irribarre egingo dizut (badakidalako arrazoi duzula) eta ea marrubi gehiago nahi duzun galdetuko dizut. Eta erantzun gabe, jaten hasiko zara. Marrubia ona delako. Eta errepikatu egingo duzu. Ahal baduzu.

Eta nik ez dizut “maite zaitut”, “maite zintudan” edo “maiteko zaitut, per secula seculorum” esango. Marrubia eta txokolatea ez direlako deklinatu behar. Badakizu ezetz.

Marrubiz eta maitasunez ... "